เที่ยวสมุยแบบ ‘ฮิกๆ’ ตอนที่ 1 กว่าจะถึงสมุย...

ตอนที่ 1 กว่าจะถึงสมุย...
 

“ที่เกาะสมุยมันมีอะไรที่ทำให้คุณนั้นต้องอยากไป ที่ทำให้คุณนั้นต้องติดใจมาชวนโผมม..”

ในวันทำงานอันแสนน่าเบื่อ..รุ่นพี่คนหนึ่งบังเอิญเปิดเพลงจาก ‘ท่อท่าน’ (หมายถึง You Tube ตามที่ฉันชอบเรียก) ปลุกใจแต่เช้าา..ตรู่ ความง่วง อึน ซึน อันเป็นโรคประจำตัวในเช้าวันจันทร์กลับพลันกระปรี้กระเปร่าไปตามจังหวะดนตรี รีบละทิ้งหน้าที่ (ชั่วคราว) หันไปถามรุ่นพี่ทันทีว่า

“เพลงอะไรน่ะพี่…ชอบ ฟังแล้วหายง่วงดี”

“แหม เชยยยยย..” รุ่นพี่ตัวดีลากเสียงยาว “ไปอยู่ดาวไหนมาล่ะเธอ ถึงไม่เคยได้ยินเพลงฮิตของวง Deep O Sea เค้าน่ะ”

น่าน..มีเหน็บแนม - -“ ก็คนมันมัวแต่ทำงาน พอว่างก็แชทเฟซบุ๊คนี่นา ฉันแก้ตัวในใจหมุบหมิบ

“ชื่อเพลงเกาะสมุยไงล่ะ” รุ่นพี่เฉลย พร้อมกับล้อต่อว่า “ฟังแล้วคึกล่ะซี้ๆ”

ใช่ คึก...แต่ไม่ใช่คึกไปตามเสียงเพลงเท่านั้นนะ ตอนนี้ใจฉันมันลอยไปไกลถึงเกาะสมุยแล้วล่ะ ภาพน้ำทะเลสีฟ้าใส หาดทรายขาวๆ ลิงจ๋อ ต้นมะพร้าว สาวๆ ในชุดบิกินนี่ และแน่นอน..ซิคแพ็คของหนุ่มฝรั่งหล่อๆ ลอยมาอยู่ในหัวสมอง จนไม่ได้ยินเสียงรุ่นพี่ที่สั่งงานต่อ

จนกระทั่งรู้สึกได้ถึงสายตาเขม่น (แบบมีรังสีพิฆาตเล็กๆ) นั่นแหละ...ถึงรีบเรียกสติกลับมารับผิดชอบงานในหน้าที่ แต่พอรุ่นพี่เผลอ..ก็แอบแว๊บไปดูปฏิทินทันที วันหยุดที่ใกล้ที่สุดนี้น่ะ มันเมื่อไหร่กัน!
 

Go สมุย..ตะลุยเดี่ยว
 

สองทุ่ม...ท่าเรือบ้านดอน ตัวเมืองสุราษฎร์ฯ

สาวไทยวัยประมาณสามสิบ หน้าตาจัดว่าค่อนข้างดี (ในที่แสงไฟสลัวๆ พอประมาณ) ยืนเก้ๆ กังๆ แบบไม่ค่อยจะไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก ว่าที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้นน่ะ มันคือพาหนะที่จะพาเดินทางข้ามไปถึงเกาะสมุยได้จริงๆ อ่ะ?
 

“น้องๆ จะไปเรือนอนรึเปล่า..ถ้าไปมาซื้อตั๋วก่อน”

ฉันหันไปตามเสียงเรียก ก็เห็นพี่ผู้ชายร่างอวบท่าทางเหมือนพี่สาวใจดี (เพราะพี่แกแอบกรีดตาเบาๆ) ยืนกวักมืออยู่หน้าโต๊ะเล็กๆ ที่ตอนแรกฉันไม่ทันสังเกตเห็น เลยแบกเป้เข้าไปหา

“เรือไปสมุยลำไหนคะ?” ฉันถามงงๆ

“ลำนี้แหละ”  พี่แกชี้มือไปยังเรือสองชั้นที่จอดเทียบอยู่ด้านหน้า “ส่วนข้างๆ น่ะไปพงัน ถ้าเกาะเต่าต้องไปลำโน้น” พี่ผู้ชายที่ตอนนี้ฉันขอใช้สรรพนามใหม่ว่า ‘เจ๊’ อธิบายเสร็จสรรพ พร้อมกับขยับปึกตั๋วให้ดูประกอบ

จ่ายตังค์ค่าเรือไป 400 บาทเรียบร้อย ฉันก็ได้ตั๋วกระดาษสีชมพูมาอยู่ในมือ ในนั้นบอกเวลาเรือออกตอนห้าทุ่มตรง นี่เพิ่งจะสองทุ่มนิดๆ…อีกเกือบสามชั่วโมง แล้วฉันจะไปรออยู่ไหนดีล่ะเนี่ย?

เหมือนเจ๊จะรู้ใจ เลยบอกให้ขึ้นเอาของไปเก็บไว้บนเรือก่อนก็ได้ แล้วค่อยไปเดินเล่นหาอะไรกินรองท้องระหว่างรอ ฉันบอกขอบคุณแก แล้วเดินไต่ไม้กระดานที่พาดระหว่างเขื่อนคอนกรีตของท่าเรือขึ้นไปแบบทุลักทุเลนิดๆ อาศัยว่าเคยได้เกรดสี่ในวิชายืดหยุ่นหรือยิมนาสติกตอน ม.1 เลยแบกเป้หนักเกือบสิบกิโลฯ บนหลังขึ้นเรือไปได้โดยสวัสดิภาพ ไม่พลาดท่าเสียทีตกน้ำไปซะก่อน - -“

แต่พอขึ้นไปถึงแล้ว กะเหรี่ยงมือใหม่หัดเที่ยวก็ยังงงๆ เพราะเห็นแต่สัมภาระอยู่ใต้ท้องเรือเต็มไปหมด ทั้งข้าวสาร อาหารแห้ง ผักสดผลไม้เป็นเข่งๆ แต่ที่เง็งสุดๆ คือ เจ้าไก่โต้งตัวเป็นๆ ที่อยู่ในชะลอมเนี่ยดิ..นี่คืนนี้ฉันต้องนอนไปกับไก่เหรอเนี่ย?!

พระเจ้าคงเวทนา..เลยส่งตัวแทนมาช่วยไขปริศนาให้ฉันหายเซ่อว่า ที่เห็นน่ะมันเป็นที่เก็บสินค้าต่างหากล่ะนังหนู ส่วนที่อยู่ของหล่อนน่ะ โน้น…บนชั้นสองต่างหาก อ้าว..แล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้ยืนปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อ

อันที่จริงถ้าไม่มัวตื่นเต้นปนหอบแฮกจนตาลาย ฉันคงจะสังเกตเห็นบันไดเล็กๆ ที่แอบอยู่ข้างประตูทางขึ้นเรือตั้งแต่ทีแรกแล้ว ก็แหม..คนมันไม่เคยนี่นาเนอะ เอาเถอะ ใครๆ ก็ต้องมีหลงกันบ้างกับการเดินทางครั้งแรก ปลอบใจตัวเองแล้วก็แบกเป้ขึ้นบันไดไปชั้นบน ปล่อยเจ้าโต้งมันโก่งคอขันต่อไปใต้ท้องเรือแล้วกัน

พอเห็นชั้นโดยสารด้านบนก็ต้องตะลึงเล็กๆ อีกรอบ นี่มันเหมือนเข้าค่ายตอนสมัยเรียนมัธยมชัดๆ ที่นอนเรียงกันเป็นตับทั้งสองฝั่งซ้ายขวา แถมตรงกลางยังมีเตียงที่ยกสูงจากพื้นแบบวีไอพีหน้าตาคล้ายๆ เตียงสองชั้น แต่ข้างล่างไว้เก็บสัมภาระ เสียดายที่มัวแต่ตื่นเต้นเลยไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้ มานึกขึ้นได้ก็ตอนลงจากเรือแล้ว

พอได้ที่นั่ง (ที่จริงต้องเรียกที่นอนถึงจะถูก) ตามหมายเลขที่ระบุอยู่ในตั๋วเรียบร้อย ฉันก็จัดแจงปลดเป้ลงจากหลังวางบนฟูกที่นอน แสดงการจับจองเป็นเจ้าของทันที ทั้งที่ตอนนี้ทั้งเรือน่ะแทบจะมีแต่ฉันคนเดียว ไม่รู้นักท่องเที่ยวหายไปไหนกันหมด หรือว่าเรือนอนไม่เป็นที่นิยมเท่าเรือเฟอร์รี่ ตอนนี้ก็ยังอยู่ในหน้าท่องเที่ยวหรือไฮซีซั่นนี่นา?

ก่อนที่จะเดามั่วไปต่างๆ นานา ฝรั่งตัวโตสองคนก็แบกเป้ขึ้นบันไดมาสมทบ เฮ้อ..ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะเป็นผู้โดยสารคนเดียวบนเรือเที่ยวนี้ซะแล้วสิเรา = =

อ้อ ลืมบอกไปว่าทริปนี้ฉันได้ที่นอนติดริมบันไดทางขึ้นเลย ไม่ต้องเดินหาให้เมื่อย ตอนแรกแอบดีใจเพราะไม่ต้องไปนอนเบียดตรงกลางกับใคร แถมมีที่วางกระเป๋าสบายๆ แต่มาเซ็งทีหลังเพราะเพื่อนร่วมทริป ฝรั่งบางคนไม่ยอมถอดรองเท้าไว้ข้างล่าง (สงสัยกลัวหาย) อันนั้นไม่เท่าไหร่ แต่พอตอนเดินผ่านไม่รู้อีท่าไหน พี่แกเล่นใส่รองเท้าเดินย่ำเลยขึ้นมาบนที่นอนฉันเฉยเลย ผ้าปูสีขาวเลยมีลายรองเท้าสีน้ำตาลประดับไว้ให้ดูต่างหน้าหลายยี่ห้อมาก -*- อยากจะด่าเป็นภาษาโปรตุเกสจริงๆ

สวดส่งฝรั่งตาถั่วในใจเรียบร้อย ตัดสินใจทิ้งเป้ไว้บนเรือนี่ล่ะ เอาติดตัวไปแต่กระเป๋าตังค์กับของมีค่า ลงไปเดินหาของกินดีกว่า เพิ่งรู้ว่าตลาดโต้รุ่งเล็กๆ ที่เห็นด้านหน้าแถวท่าเรือ เป็นย่านของกินอร่อยชื่อดังของเมืองสุราษฎร์ฯ หวานหมูล่ะงานนี้...อุ๊ยโน่นมีผัดไทยท่าฉางสูตรเด็ด ทางนี้ก็มีก๋วยเตี๋ยวเป็ดน่าหม่ำ อีกยังโล่งโต้งขาหมู ข้าวต้มกุ๊ยก็มี ซีฟู้ดก็มา ละลานตาไปโม้ดดด..> < จนคนตะกละ เอ๊ย! ช่างกินอย่างฉันเลือกไม่ถูกเลยวุ้ย! น่ากินไปหมดทู๊กกกก..อย่างจริงๆ ค่ะคุณผู้ชม

เดินชมตลาดเพลิน จนไปหยุดอยู่หน้าศาลเจ้าจีนฝั่งตรงข้ามกับท่าเรือนั่นเอง เพราะได้กลิ่นหอมๆ ของหอยทอดในกระทะเข้า รีบหาโต๊ะนั่งทันที (ไม่ได้เห็นแก่กินเท่าไหร่เล้ยย..) สั่งเบิ้ลทีเดียวสองจาน - -“ หมดในพริบตา การันตีว่าหอยทอดเจ้านี้เค้าอร่อยเจงๆ หอยสด ตัวหย่ายย..บึ้ม สมแล้วที่เป็นเมืองหอยใหญ่ อ๊ะๆ..อย่าคิดลึกล่ะ! หมายถึงหอยนางรมกับหอยแมลงภู่สดๆ ต่างหากเล่า (ฮิๆ ^0^)

อ้อ หอยทอดรสเด็ดเจ้านี้เค้าเปิดขายแค่ 5 โมงเย็นถึงเที่ยงคืนเท่านั้นนะ กลางวันไม่ขาย หรือใครไปดึกๆ ระวังอดหม่ำเน้อ!

อิ่มแล้วข้ามถนนกลับมา ไปหาของหวานล้างปากกันดีกว่า แถวท่าเรือมีร้านขนมหวานเจ้าดัง ชื่อว่า “ขนมหวานป้ายา” ที่มีขนมไทยและของหวานให้เลือกสารพัดเกือบ 30 อย่าง ทั้งข้าวเหนียวทุเรียน, บัวลอยไข่หวาน, ทับทิมกรอบ, เผือกเชื่อมมันเชื่อม ฯลฯ ใครเลือกไม่ถูกจะสั่งรวมมิตรมากินก็ไม่ผิดกติกา สอบถามได้ความว่าเคล็ดลับความอร่อยของขนมหวานป้ายาอยู่ที่ใช้กะทิสดๆ จากมะพร้าวห้าว ซึ่งที่สุราษฎร์ฯ ขึ้นชื่อเรื่องของมะพร้าวอยู่แล้วเลยไม่น่าแปลกใจว่าทำไมใครๆ ทั้งนักท่องเที่ยวคนไทย ฝรั่ง ไปจนถึงคนสุราษฎร์ฯ ถึงได้ติดใจขนมหวานฝีมือป้ายากันนัก

ท้องหนัก หนังตาเริ่มหย่อน กลับขึ้นเรือไปนอนอืดเล่นได้พักเดียวก็เบื่อ เหลียวซ้ายแลขวา ไม่รู้จะทำอะไรดี..ควักโน้ตบุ๊ครุ่นพระเจ้าเหาที่อุตส่าห์แบกติดกระเป๋ามาฆ่าเวลา อ๊ะ..มีสัญญาณ Wi-Fi ด้วยวู้! แถมให้ใช้ฟรีหนึ่งชั่วโมงซะด้วย ใจดีจัง มารู้ทีหลังว่าเป็นบริการของเทศบาลหรืออบต.นี่แหละ จำไม่ได้ - -“ ขออภัยในความปลาทองของตัวเอง เล่นเน็ตหาข้อมูลที่พักบนเกาะสมุยเพลินๆ ก็ได้เวลาเรือออกพอดี

อ้อ บนเรือเค้ามีปลั๊กไฟให้เสียบด้วยนะ แต่ต้องแบ่งๆ กันใช้กับคนอื่น เพราะระหว่างรอเรือออกอากาศค่อนข้างร้อน ซึ่งความจริงแล้วเจ้าปลั๊กไฟเนี่ยก็เอาไว้เสียบพัดลม แต่ตอนนั้นไม่มีใครเปิดเพราะไม่เห็น ฉันเลยแอบไปยืมชาร์จโน้ตบุ๊คเล่นก่อนแป๊บนึง อิอิ..เสร็จโจร!

พอไม่มีอินเทอร์เน็ต ก็ไม่รู้จะทำอะไร หันไปทางไหนก็เห็นแต่คนมาเป็นคู่หรือกลุ่มใหญ่ๆ เดินทางคนเดียวมันก็แอบเหงาเหมือนกันนะเนี่ย T^T

แต่ถึงงานนี้จะลุยเดี่ยว แต่ฉันก็ไม่เปลี่ยว...เอ๊ย โดดเดี่ยว เพราะมีเพื่อนร่วมทริปเพียบ ผู้โดยสารเกือบทั้งเรือส่วนใหญ่ล้วนมีแต่ต่างชาติ แต่ละคนแบกเป้ใบเขื่องบอกยี่ห้อนักเดินทางสไตล์แบ็คแพ็กเกอร์ ฝรั่งสาวที่นอนติดกันข้างๆ ส่งยิ้มให้อย่างเฟรนด์ลี่ ข้อดีของการเดินทางแบบนี้คือได้เพื่อนใหม่ระหว่างทางนี่แหละ (แอบเสียดายนิดๆ ทำไมไม่ยักกะเป็นหนุ่มผมทองมั่งว้า?)

สักพักพอเรือออกปุ๊บ ลมเย็นๆ จากแม่น้ำตาปีก็พัดโชยมาให้ชื่นใจทันที ฉันรีบสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด แต่เอ๊ะ..ทำไมมีกลิ่นประหลาดๆ ปนมาด้วยแฮะ เหลียวไปมองล่อกแล่ก ก็สันนิษฐานว่าน่าจะมาจากฝรั่งที่นอนเตียงข้างบนนี่แหละ ดูจากสภาพพี่แกท่าทางเหมือนไม่ได้โดนน้ำมาแล้วสามวัน - -“ แต่ก็เอาเหอะ...ถือว่าเป็นประสบการณ์การเดินทางแบบที่หาไม่ได้จากการนั่งเครื่องบินบูติกแอร์ไลน์ (ที่ฉันไม่มีปัญญาจ่าย) ไปลงเกาะสมุย เที่ยวแบบลุยๆ ก็ได้ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง และสัมผัสแบบเรียลๆ ที่แน่ๆ...ประหยัดเงินค่าเครื่องเอาไว้ไปเที่ยว หาของกินอร่อยๆ ดีกว่า

ตามคอนเซ็ปต์ “กินอย่างราชา อยู่อย่างยาจก” แต่ทริปนี้ของดเว้นกฎไว้สักพัก..เพราะเราจะไปพักรีสอร์ทหรู อย่าเพิ่งร้องอู้หู...เพราะคราวนี้ฉันได้โปรโมชั่นราคาดีๆ แบบไม่น่าเชื่อมาหนึ่งคืน จะเป็นที่ไหนนั้น
 

โปรดติดตามตอนต่อไป..อิอิ

*ปล. เดี๋ยวจะหาว่าคนเขียนใจร้าย จบแบบน่าปาหมอนใส่..รับรองตอนต่อไป สนุก มัน ฮาครบรส ตราบใดที่เรือยังไม่จอด อย่าเพิ่งค่อนขอดหาว่าขี้โม้ ระหว่างรออ่าน “เที่ยวสมุยแบบ ‘ฮิกๆ’” ตอนที่ 2 ฟังเพลงนี้บิวด์กันไปพลางๆ ก่อนนะชาวชิลไปไหน ^^

เพลงประกอบการอ่าน

 

Tags: เกาะสมุย สุราษฎร์ธานี

เขียนโดย

Admin Chillpainai

แชร์บทความนี้